ROAD TRIP TO MAINE

Zoals beloofd een update van ons road trip avontuur naar Maine van vorig weekend en 1 ding kan ik jullie alvast vertellen, een avontuur was het zeker! Het is een beetje een lange blog geworden, maar wel een blog vol met spannende gebeurtenissen. 

We vertrokken vrijdagochtend al vroeg. We kregen een zwarte Chervolet Malibu, een veel mooiere auto dan we verwachtten te krijgen. Kortom, wij waren blij. Eenmaal in het bezit van onze huurauto kroop ik achter het stuur en vertrokken we richting Maine. We stopten eerst bij een Walmart, een winkel waar ze werkelijk alles verkopen. Van kleren tot boodschappen, van kampeerspullen tot technologie en er zat zelfs een McDonalds binnen. Na hier onze ogen uitgekeken te hebben gingen we verder. We zochten een typisch Amerikaans wegrestaurant op om te ontbijten. Na een heerlijk ontbijt vervolgden we onze weg. Onderweg stopten we zo nu en dan (vooral omdat ik Fleur en ik als typische vrouwen vaak een plaspauze nodig hadden, gelukkig reed ik zelf en kon ik bepalen waar en wanneer). Na een tijdje op de highway gereden te hebben, besloten we de toeristische route langs het water te nemen. Deze route zou wel een aantal uurtjes langer duren, maar dat mocht de pret niet drukken. Onderweg genoten we van het mooie uitzicht en van de typisch Amerikaanse dorpjes waar we doorheen reden. Aan het begin van de avond kwamen we aan bij ons Motel. We dumpten onze spullen en vertrokken vrij snel naar een heerlijk Thais restaurant voor ons diner. Eenmaal terug bij het Motel namen we een douche en kropen we ons bed in, ervan overtuigd dat we erg moe waren. Dit bleek niet helemaal het geval, want uren van kletsen en lachen volgden. 

De volgende ochtend werden we wakker in een winter wonderland. Het had 's nachts weer een heel aantal centimeters gesneeuwd, dit zou gedurende de dag nog wat problemen opleveren. Nadat we hadden uitgecheckt kropen we de auto weer in en vertrokken we naar het Acadia National Park. Er zouden verschillende informatiekantoren moeten zijn, dus die besloten we op te zoeken om zo onze dagplanning te maken. We kwamen er al snel achter dat verschillende van deze kantoren gesloten waren, omdat het geen hoogseizoen was. Na een tijdje rondgereden te hebben vonden we in een dorpje eindelijk een informatiepunt. Het was ondertussen al 2 uur 's middags. Door de sneeuw waren verschillende wegen in het park afgesloten, dus onze mogelijkheden waren beperkt. We kregen twee wandelroutes aangeraden en het werd ons ook aangeraden om voor 5 uur weer in de auto te zitten, want dan zou de zon onder gaan. We reden naar het eerste punt en begonnen onze wandeling. Het uitzicht en de omgeving waren prachtig. Ik ga hier niet te veel woorden aan vuil maken, ik heb verschillende foto's in het album geplaatst, dus ik zou zeggen: see for yourself! Uiteindelijk waren we te lang bezig met deze wandeling en was er geen tijd meer voor een tweede wandeling. We besloten terug te gaan naar de auto en onze weg te vervolgen. 

We hadden voor die nacht nog geen onderkomen, dus we zochten een leuk dorpje op de route naar huis uit om daar een Motel of iets dergelijks te zoeken. We besloten naar Rockland te gaan, dus daar reden we heen. Eenmaal daar aangekomen zochten we naar een onderkomen. Helaas waren veel accommodaties gesloten, omdat het laag seizoen was. Stuk voor stuk gingen we de open accommodaties af, maar helaas zat alles vol of was het veel te duur voor ons budget. Na al bijna twee uur zoeken zagen we weer een bord waar Motel op stond en die ons een klein weggetje op stuurde. We besloten het maar te proberen, want langzamerhand begonnen we wel een beetje radeloos te worden. Het weggetje was compleet donker en we zagen niks. Na een een paar minuutjes op het weggetje zeiden we tegen elkaar: oké, dit is niks, we kunnen beter terug gaan. Ik remde af om te gaan keren, maar hoe hard ik de rem ook intrapte, de auto stopte niet en gleed verder. Het weggetje bleek compleet van ijs te zijn door de sneeuwval van die nacht. In lichte paniek riep ik tegen Fleur, Stan en Puck dat ik remde maar dat de auto niet stopte. Voorzichtig bleef ik proberen te remmen en uiteindelijk stonden we stil. Ik draaide de auto en wilde terugrijden naar de grote weg. Het donkere, ijzige weggetje bleek iets omhoog te lopen. Ik gaf gas, maar de auto reed niet verder, maar gleed alleen naar links en naar rechts. Met vergrootte paniek vertelde ik de rest wat er gebeurde. Al snel werd de conclusie getrokken dat er geduwd moest worden. Fleur, Stan en Puck stapten uit en gingen duwen. De eerste pogingen werkten niet, de auto bleef alleen naar links en rechts glijden, maar ging niet vooruit. Uiteindelijk zag iemand dat rechts in de berm nog wat verse sneeuw lag, dus werd er besloten om de auto een stukje rechts de berm in te laten glijden. Hier kreeg de auto eindelijk weer grip en begon te rijden. Langzaam reed ik in mijn eentje verder richting de grote weg, waar ik de auto parkeerde. Hier wachtte ik met mijn hart in mijn keel op de rest, die natuurlijk achter de auto aan moesten lopen. Toen ze eenmaal terug in de auto waren lachten we onze zenuwen weg en vervolgende we onze zoektocht naar onderdak. Uiteindelijk vroegen we bij een Motel die ook vol zat of we even hun WiFi mochten gebruiken om op internet naar iets te zoeken dat vrij was. Eindelijk vonden we iets, we belden en zeiden dat we eraan kwamen. Een uurtje later zaten we in onze hotelkamer, blij dat we eindelijk iets gevonden hadden. We moesten nog eten, dus we belandden uiteindelijk bij een Irish Pub waar we genoten van een lekkere maaltijd. Terug op de hotelkamer speelden we nog een kaartspel onder het genot van een drankje, want we vonden wel dat we dat hadden verdient. 

De volgende dag kwamen we erachter dat er eigenlijk niks te doen was in Rockland, dus we vertrokken vrij snel en vervolgden onze weg naar huis. Onderweg stopten we bij ''Eartha, the World's Largest Revolving and Rotating Globe'' in Yarmouth. Dit bleek helaas dicht te zijn op zondag, dus bewonderden we de wereldbol vanaf buiten door de ramen. Eerlijk gezegd was de wereldbol vrij lelijk, wat het hele gebeuren ook wel vrij grappig maakte. We reden verder naar Portland. Hier zouden we gaan lunchen en een poosje rond lopen. We parkeerden op een evenementen parkeerplaats en bleven nog even zitten. Dat blijven zitten bleek uiteindelijk een goede keuze. Een andere auto wilde naast ons inparkeren, maar dat ging niet zo soepel. We grapten al naar elkaar, pas maar op, zo meteen komt die auto niet naast ons, maar in ons. Dit kwam echter gevaarlijk dichtbij, de auto raakte onze spiegel en ik begon snel te toeteren. Hierdoor stopte de auto gelukkig en haalde de nodige keren aan. Stan en ik stapten uit om te kijken of we schaden hadden. Er zat een heel klein krasje op de spiegel. Het bleek een ouder echtpaar te zijn en ze gaven ons hun gegevens, mochten we er gezeur mee krijgen. We bleven een paar uurtjes in Portland, voordat we terug naar Boston gingen. 

Begin van de avond kwamen we weer aan op het vliegveld in Boston. We leverden onze auto weer in (kregen niks te horen over dat krasje op de spiegel) en namen een Lyft terug naar huis. Uitgeput zaten we met zijn alle in de Lyft terug naar huis, maar wat was het hele weekend een avontuur. We hebben aardig wat pech gehad, maar gelukkig hebben we nog heel veel meer gelachen en hebben we een intens leuk weekend gehad. Ik had het voor geen goud willen missen! 

De komende twee weken zullen vooral in het teken staan van studeren, want ook mijn eerste midterms komen eraan. Maar no worries voor mij, want na de komende twee weken is het tijd voor Spring Break. Afgelopen week heb ik een ticket geboekt naar Playa del Carmen in Mexico (HM Hotel, mocht je nieuwsgierig zijn)! Hier zal ik samen met Fleur en Bo genieten van een heerlijk mid weekje zon. Ik kan niet wachten!