A Rough Start

Hoi hoi lieve mensen thuis!

Terwijl ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig vanuit Washington DC naar San Diego! Afgelopen woensdag moest ik toch echt afscheid nemen van de plek die de afgelopen vijf maanden mijn thuis is geweest, Boston. Wat een prachtige stad, ik ben me er echt thuis gaan voelen en ga het ongetwijfeld enorm missen. Het was ook gek om afscheid te nemen van mijn huisgenootjes. Vooral Emma is in de afgelopen tijd een echte vriendin geworden, zo gek om afscheid te nemen zonder te weten of en wanneer je elkaar weer terug gaat zien. Ik hoop heel erg dat ze een keer naar Nederland komt en ik haar Nederland kan laten zien. Helemaal als je samenwoont merk je de grappige kleine cultuur verschillen. Wist je bijvoorbeeld dat maar weinig Amerikanen hun vloeren dweilen? Ze doen dit dus blijkbaar alleen in restaurants. Dus ja, ik heb in de afgelopen vijf maanden nooit de vloer van m’n kamer gedweild! Amerikanen nemen bijvoorbeeld ook nooit hun pannen mee naar de tafel, dus onderzetters kennen ze ook niet. Het lijkt me zo leuk om Emma te kunnen laten zien hoe wij dingen in Nederland doen, ik kan nu al niet wachten.

Maar goed, afgelopen woensdag vloog ik dus naar Washington DC, klaar voor het avontuur. De vlucht ging prima, de trein naar het centrum ook en een Lyft (soort van taxi) bracht me naar mijn hostel. Vol enthousiasme checkte ik in, ik had zin in het ‘’hostel leven’’. Toen een medewerker me naar mijn kamer bracht liep mijn enthousiasme toch een aardige deuk op. Ik deelde mijn kamer met 3 anderen en toen ik ‘s middags om 5 uur in m’n kamer aankwam lag er een oude vrouw van rond de 60 in bed te slapen en te snurken. ‘’What?!’’ dacht ik, in hostels vind je toch voornamelijk jongeren? Het hostel zelf was ook donker, vervallen en niet erg schoon, totaal niet zoals op de foto’s. Ik was zwaar teleurgesteld en ik wist niet hoe snel ik het hostel uit moest komen. Ik vluchtte naar een Starbucks en heb een tijd met Lau gebeld. Later ben ik iets gaan eten en daarna ging ik toch maar terug naar het hostel. Ik heb toen wel een aantal leuke mensen leren kennen en ik toen had er wat meer vertrouwen in.

De volgende dag kon het verkennen van de stad beginnen. Vol goede moed trok ik erop uit, maar het weer zat niet mee. Het regende non-stop en ook veel. Ik besloot op zoek te gaan naar een paraplu, want ik was al aardig doorweekt. Natuurlijk waren alle paraplu’s overal uitverkocht… Toch een probleem, want in DC zijn veel bezienswaardigheden buiten. Na uren (en ik overdrijf niet) vond ik eindelijk een paraplu bij de TJ Maxx. Ik was ondertussen kletsnat, ik kon m’n haren uitwringen en de binnenkant van zowel m’n jas als m’n tas waren nat. Ik besloot naar een museum te gaan, het museum van Natural History. Hier had ik de kans om mummies, gekke insecten en skeletten van dinosaurussen te bekijken. Nog een leuk feitje, bijna alle musea en bezienswaardigheden in DC zijn gratis! Na het museum was ik eindelijk een beetje opgedroogd en had ik weer de moed om naar buiten te gaan. Ik ben the White House, Washington Monument, Lincoln Memorial en Reflecting Pool wezen bekijken. Na een heerlijke pizza gegeten te hebben zette ik koers naar het hostel.

Vrijdag was het weer nog slechter, meer regen en meer wind. Ik wilde dus iets doen wat binnen was en ik wist al vanaf het begin dat ik graag een rechtszaak wilde bijwonen, want op internet had ik gelezen dat deze toegankelijk zijn voor het publiek. Ik ging dus naar het Courthouse, maar blijkbaar zijn ze niet gewent aan bezoekers want de beveiliging stond me vrij raar aan te starten toen ik zei dat ik alleen wilde komen kijken (en dat ik geen advocaat of pers was). Ik mocht gewoon naar binnen (na m’n telefoon, laptop, camera en go pro ingeleverd te hebben) en uiteindelijk kwam ik terecht bij een criminal hearing. Het was enorm interessant, verdachten met zo’n typische oranje overal werden een voor een naar binnen geleid en hun zaak werd behandeld. Voor mij was dit hét hoogtepunt van DC. Verder heb ik nog een lecture bijgewoond over en in the Supreme Court en heb ik the Capitol bekeken.

Al met al heb ik gemende gevoelens over mijn dagen in Washington DC. DC is een prachtige stad en super leuk om te bezoeken, ook door de vele gratis bezienswaardigheden, musea en zelf de dierentuin is gratis. Maar door de vele regen en het slechte hostel was mijn ervaring toch niet geweldig. Ik ben dan ook best wel blij dat ik nu onderweg ben naar San Diego, naar een hostel recht aan het strand die allerlei leuke activiteiten organiseert en waar de zon schijnt en het 20 graden is! Het is natuurlijk jammer dat DC tegenviel voor mij, maar door dieptepuntjes waardeer je de hoogtepunten ook veel meer, dus ik heb geen spijt. Tot zover deze update, tot snel!

Liefs, Angela

PS. Ik heb oprecht nog nooit een vlucht gehad met zoooo veel turbulentie. We moeten elk kwartier zo’n beetje onze riem vast maken en dan worden we weer door elkaar geshaket als zo’n soort sneeuwbol. Maaaaar ik heb wel van stoel kunnen wisselen aan het begin van de vlucht, ik zat eerst in het midden, de meest verschrikkelijke plek ooit. Ik zit nu aan het gangpad en er zit niemand op de middelste stoel, geluksvogeltje weer he?